Kako je zatočenik iz „Omarske“ Zikrija Krkić postao žrtva policijske i pravosudne mafije u Republici Srpskoj? (VIDEO)

Poturili mu dvostruko ubistvo

U septembru se navršila godina dana otkako je Okružni sud u Banja Luci oslobodio norveškog državljanina Zikriju Krkića optužbi da je 28. jula 2014. ubio Almira Redžića i Muharema Balića, povratnike u Trnopolje kod Prijedora. Za ovu godinu dana ne samo da nije otvoren postupak utvrđivanja odgovornosti za tužioca, sudske vještake i nalogodavce zbog kojih je nevin čovjek uhapšen i procesuiran za ubistvo, već do daljnjeg postoji mogućnost da Zikrija Krkić završi u zatvoru, budući da je Vrhovni sud ukinuo oslobađajuću presudu i naložio novo suđenje. Čini se da je lakše nevinog čovjeka uhapsiti i presuditi, nego otvoriti istragu protiv sudskih i policijskih instanci koje se bave tako kriminalnim poslovima da su u stanju pronaći žrtvu kojoj će pripisati ubistvo, poturiti dokaze i uništiti mu život. Logično je pitanje da li pravosudne i policijske instance u Republici Srpskoj štite pravog ubicu i da li taj ubica, zapravo, dolazi iz ovih struktura, koje su toliko čvrste i uporne u namjeri da optuže nevinog čovjeka i da sakriju dokaze o kriminalnom poturanju dokaza.

Dokle god Zikrija Krkić ne dobije satisfakciju za sve što je pretrpio, i dokle god oni koji su zloupotrijebili autoritet policije i pravosuđa ne budu krivično gonjeni, dotle se mogu ponavljati ubistva nevinih ljudi, ali i hapšenja nevinih ljudi kojima su ta ubistva podmetnuta. Da li je moguće da na sceni dobijamo novi oblik etničkog čišćenja Bošnjaka, koje će likvidirati srpske ubice pod zaštitom srpskog pravosuđa, dok će srpska policija za ubistva hapsiti nevine Bošnjake? Slučaj Zikrije Krkića upravo upućuje na ovu mogućnost, budući da je očita interesna relacija između ubica, policije i pravosuđa.

Pred nama je rečenica koju su policijski zvaničnici izrekli odmah nakoh hapšenja Zikrije Krkića, za koga su ključni ljudi u Policiji sigurno morali znati da nema nikakve veze sa ubistvom, a iz čega proizilazi da su svoje obmanjivanje javnosti i poturanje dokaza nastojali pripisati drugima. Evo te rečenice koja dobija sasvim drugo značenje kada se cijeli događaj analizira kroz saznanje da je Zikrija Krkić uhapšen pod lažnom optužbom i oslobođen u nedostatku dokaza.

„- Policija će se u narednom periodu pozabaviti svima koji su istragu vodili u pogrešnom smjeru, koji su svjesno obmanjivali javnost i koji su navodili istragu u pogrešan pravcu.“

Ovom rečenicom Policija kao da je sama sebe razotkrila, jer nema logike da se otvara istraga protiv imaginarnih lica, osim da se preduprijedi otkrivanje onoga što su, pretpostavljamo, uradila lica iz policije i pravosuđa, sakrivajući ili premještajući dokaze, a što istog časa otvara i sumnju za umještanost u ubistvo. U protivnom, ko bi imao motiv da uhapsi nevinog čovjeka, Zikriju Krkića, koji nema ni jedne dodirne dokazne tačke sa počinjenim ubistvom, izuzev što je neko imao obavještajni podatak da je Zikrija Krkić za Bajram pucao iz vatrenog oružja?! Spoj činjenice da ima oružje i njegovog tzv. vehabijskog izgleda, nekom se učinilo kao nepogrešiv mamac za javnost i islamofobičnu atmosferu, usljed koje niko neće ni postavljati dodatna pitanja. Logično je, zar ne, da tzv. vehabija, koji u kući drži oružje, može počiniti ubistvo zbog navodne osvete. Pri tome treba računati da je svaka javnost zadovoljna kad se pronađe ubica, a još je zadovoljnija kad čuje da je ubica priznao ubistvo. Upravo to je podmetnuto Zikriji Krkiću, a da nikad nije objašnjeno kako i zašto.

Šta je to zbog čega se Zikrija Krkić, bivši zatočenik konc-logora Omaraka, učinio kao podobna meta za istražne organe pa da mu se pripiše dvostruko ubistvo? Ako prelistamo medijske izvještaje i reakcije zvaničnika neposredno nakon hapšenja Zikrije Krkića, vidjet ćemo da se u fokusu interesovanja nalazi tvrdnja da je dvostruko ubistvo počinio vehabija i islamista.

Evo jedne od vijesti:

    Rasvjetljeno je dvostruko ubistvo u Trnopolju. Saopšteno je to na vanrednoj pres   

    konferenciji u CJB Prijedor. Iako o imenu i prezimenu nisu govorili, ATV saznaje da je  

    riječ o Zikriji Krkiću, rođenom 1973. Godine, pripadniku vehabijskog pokreta.

Zikrija Krkić je priveden dva dana poslije ubistva. Rečeno mu je da policija ima anonimnu dojavu da je iz vatrenog oružja pucao u zrak prvog dana Bajrama, što je on i priznao. Rekao im je da pored pištolja koji je bio u legalnom očevom vlasništvu ima i jednu pušku koja nije prijavljena. Policajci su blokirali sve oko kuće, s ciljem da izuzmu oružje. Policajac u dvorištu pronalazi čahure od automatske puške, iz kakve je izvršeno ubistvo, iako Krkić nikada nije posjedovao automatsku pušku, iz čega proizilazi da su čahure podmetnute.

Bruno Franjić, jedan od najpoznatijih vještaka na ovim prostorima, dokazao je da su čahure u Krkićevu avliju ubačene ručno, odnosno, da je neko donio čahure i tu ih razmjestio. Taj neko je znao da se ubistvo pakuje Zikriju Krkiću, a da će ubačene čahure biti izrežirani dokazni matrerijal.  Pretpostavka da je policija umiješana u podmetanje čahura, potvrđuje se činjenicom da su policajci u prvi mah pronašli pet podmetnutih čahura, a da su po šestu došli nakon tri i po mjeseca, kada su je efikasno pronašli ili podmetnuli na šupi visokoj tri metra. Uprkos podmetanjima, vještačenjem je utvrđeno da se na pronađenim čahurama u avliji ne nalazi DNK koji se poklapa sa Krkićevim. Uz to, Krkićevi otisci nisu pronađeni na mjestu ubistva. Lakrdija od uviđaja u kafani, koji nije trajao ni dva sata, te amaterizam u istrazi, uočeni su i u oslobađajućoj Presudi Okružnog suda Banja Luka.

Nikada se nije saznalo koliko hitaca je ispaljeno, koji je kalibar municije, nijedno zrno nije vještačeno, jer Tužilaštvo nije tražilo vještačenje ničega što je nađeno u kafani. Tužilaštvo čak nije uzelo u obzir ni izjavu zaštićenog svjedoka o bijelom autu sa spojlerima koje je viđeno neposredno prije ubistva, te tvrdnju da bi svjedok mogao prepoznati lice iz auta. Zapravo, količina neozbiljnosti u istrazi srazmjerna je nastojanju da se ubistvo napakuje Zikriji Krkiću.

To će djelomično potvrditi sudinica Olga Pantić, u obrazloženju oslobađajuće Presude, na osnovu koje je Krkić pušten na slobodu, budući da je već deset mjeseci bio u zatvoru zbog posjedovanja vatrenog oružja i municije. Sudinica Pantić je rekla da je Vijeće zaključilo da u ovom slučaju nema dokaza da je optuženi počinio ubistva za koja ga Tužilaštvo tereti.
“Tužilaštvo nije ničim dokazalo da je on počinio ubistva za koja je optužen. Bitni svjedoci tužilaštva Irfan i Besima Redžić su bili neuvjerljivi i u odlučnim činjenicama različiti. Tužilaštvo nije dokazalo da je Krkić u svom vozilu imao oružje, čak nije ni istražilo te svoje navode. Tužilac je mogao da vještači da li u vozilu optuženog ima tragova baruta ili ne, ali to nije urađeno. Osim toga, niko od svjedoka Krkića nije vidio u blizini kafe-bara San gdje počinjeno ubistvo”, rekla je sudija  Olga Pantić, te je navela da odbrana s pravom sumnjala u pronalazak čahura u Krkićevom dvorištu, koje su, prema nalazima vještaka, ispaljene iz istog oružja iz kojeg je počinjeno ubistvo.
Opširnu i temeljitu analizu ovog slučaja sačinio je poznati srpski kriminalista i diplomirani pravnik Borislav Radovanović, koji nimalo nije u svojim analizama naklonjem bošnjačkoj žrtvi, objektivnoj istini o genocidnoj agresiji, ali, tim prije njegovu odbranu Zikrije Krkića treba uzeti kao vjerodostojnu.

Radovanović potcrtava da su – „svi akteri postupka (sud, odbrana, svi vještaci, pa i sam tužilac) saglasni u jednom – da je uviđaj urađen katastrofalno“, odnosno, „da toliki broj propusta, nepravilnosti, grešaka i narodski rečeno budalaština na jednom uviđaju još nije zabilježen“. Autor je razobličio manipulaciju slučajem, za koji kaže da je bio u žiži – „dok je trebalo medijima plasirati laž da je Krkić priznao zločin, odnosno dok je trebalo pred kamerama slavodobitno ‘osumnjičenog’ sprovesti u Tužilaštvo“.

Borislav Radovanović potcrtava sljedeće:

• Sud je višestruko zaključio da je policija činila nezapamćene propuste kakvi su sasvim izgledno mogli rezultirati podmetanjem dokaza/čaura. Na osnovu prikupljenih i sudu predstavljenih dokaza možemo sasvim utemeljeno ocijeniti da protiv „ključnog svjedoka“ postoji mnogo više dokaza i indicija, nego protiv osumnjičenog. No, policija i tužilaštvo su istragu upravili protiv Krkića iako na strani pojedinih „svjedoka“ postoje dokazi kakvi ih ozbiljno inkriminišu. Zašto je to tako? Možda zbog naših predrasuda da su sljedbenici selafizma (ili kako ih ovde pogrešno nazivamo „vehabije“) automatizmom krivi!?

Radovanović navodi da je Vrhovni sud oslobađajuću presudu ukinuo i naložio novo suđenje, ali tvrdi i da će ponovljeni postupak jednako rezultirati, da će Sud uvijek ocijeniti kao i u prvostepenom slučaju, jer nema ni jedne jedine indicije koja upućuje na Krkićevu odgovornost.

Baš zato postavlja se pitanje šta je suština ovog progona nevinog čovjeka, koji je bio žrtva strašnih tortura u konc-logoru Omarska, a koji je danas žrtva organiziranog kriminalnog poduhvata u policijskim i pravosudnim organima Republike Srpske, koji se ne libe poturati dokaze, a možda i štititi počinioce ubistava. Sve je moguće očekivati od organa koji su nastali na tekovinama genocida nad Bošnjacima. Ali, jedno treba znati, i potcrtati – nema ozdravljenja  pravosuđa u Republici Srpskoj sve dok se ne otkriju i ne procesuiraju oni koji su nevinog čovjeka Zikriju Krkića pokušali optužiti i osuditi za ubistva koja nije počinio.