Tomislav Nikolić je prvu javnu zakletvu položio prije 19 godina na Romaniji u BiH, kada ga je za “četničkog vojvodu” proglasio Vojislav Šešelj.
Drugi put je zakletvu polagao 31. maja ove godine u Domu narodne skupštine, kada je stupio na mjesto predsjednika Republike Srbije. Pitanje koje se nameće glasi: Koja od ove dvije Nikolićeve zakletve je bila od srca?
“Dobronamjerna kritika Nikolićevog preokreta glasila bi da je nekadašnji zamjenik predsjednika Srpske radikalne stranke napravio bitan pomak u odnosu prema skorijoj prošlosti. Od nekadašnjeg ostrašćenog nacionaliste postao je evropejac i zagovornik dobrosusedskih odnosa sa zemljama bivše Jugoslavije”, postavlja tezu u svom tekstu srbijanski “Blic”.
U vrijeme kada je polagao zakletvu na Romaniji, u Bosni i Hercegovini bjesnio je rat, uz brojne zločine, opsadu Sarajeva, ratne gospodare života i smrti poput Željka Ražnatovića Arkana i ukupnu atmosferu koja će uskoro dovesti do genocida u Srebrenici.
U najavi novih četničkih vojvoda, među kojima je bio i Nikolić, Vojislav Šešelj pompezno je saopštio: “Kao jedini srpski četnički vojvoda koji je neposredno angažovan u sadašnjoj oslobodilačkoj borbi srpskoga naroda, a slijedeći tradiciju srpskih četnika, za izvanredne zasluge u ovom ratu, veliko junaštvo i pokazanu ratnu veštinu najistaknutijih četničkih komandanata, proglašavam”… Nakon čega su pročitana imena novih četničkih vojvoda: Zdravko Abramović, Branislav Vakić, Srećko Radovanović, Slavko Crnić, Nedeljko Vidaković… i Tomislav Nikolić.
Nikolić je tada zajedno s “kolegama” izgovorio sljedeći tekst zakletve:
“Zaklinjem se kao srpski četnički vojvoda, zaklinjem se Bogom i Sv. Savom da ću se svim svojim snagama boriti za slobodu srpskog naroda i obovu jedinstvene srpske države na Balkanu koja će obuhvatati sve srpske zemlje, tako mi Bog pomogao!”
Nakon toga uslijedile su nove dramatične godine u novijoj srpskoj istoriji – od bombardovanja Srbije, 5. oktobra, ubistva prvog demokratskog premijera Srbije Zorana Đinđića, smrti Slobodana Miloševića…
Nakon odlaska Vojislava Šešelja u Hag, Nikolić postaje prvi čovjek SRS-a, koji vatreno brani Šešeljevu politiku, uključujući i zagovaranje granica “Velike Srbije” (Karlobag – Ogulin – Karlovac – Virovitica). Ipak, nakon nekog vremena, Nikolić se odvaja od Šešelja i njegove stranke i pravi novu partiju – Srpsku naprednu stranku. On u veoma kratkom roku koriguje mnoge ranije stavove, ukljujučujući i one prema Evropskoj uniji, za koju je postao prihvatljiv, piše beogradski list.
U trećem pokušaju izabran je za predsjednika Srbije, i to onda kada su mu davali najmanje šanse.
Tada je u skupštini Srbije položio zakletvu sa sledećim tekstom:
“Zaklinjem se da ću sve svoje snage posvetiti očuvanju suverenosti i cjeline teritorije Republike Srbije, uključujući i Kosovo i Metohiju kao njen sastavni dio, kao i ostvarivanju ljudskih i manjinskih prava i sloboda, poštovanju i odbrani Ustava i zakona, očuvanju mira i blagostanja svih građana Republike Srbije i da ću savjesno i odgovorno ispunjavati sve svoje dužnosti”.