„Mi imamo pauzu za ručak 10 minuta, a oni se odmaraju tri sata. Ovdje se novac zarađuje napornim radom, a tamo se uzima mito. Naše teško zarađene pare godinama se šalju na jug. Novac se zarađuje na sjeveru da bi bio spiskan na jugu.“
Reklo bi se da je ova žalopojka tipična za nekog euroskeptika iz sjeverne Evrope. Međutim, ja sam je pronašao u svojoj staroj bilježnici iz devedesetih, kada sam vozom proputovao bivšu Jugoslaviju. Moj sagovornik mi je objašnjavao zašto sjeverne republike hoće da izađu iz ove „naopake“ federacije.
Nekadašnja multietnička Jugoslavija bila je po mnogo čemu minijaturna verzija Evrope. Plate na sjeveru bile su tri-četiri puta veće od onih na jugu. U poređenju sa sjeverom, jug je imao veliku nezaposlenost. Kao i u današnjim evropskim državama, u bivšoj Jugoslaviji vladao je osjećaj nemoći prema „udaljenoj“ vlasti, za koju su ljudi smatrali da ne zastupa njihove interese. Međutim, dok se EU suočava sa deficitom demokratije, Socijalistička Federativna Republika Jugoslavija – komunistička multietnička država koju je osmislio Tito (1892-1980) – bila je zapravo jednopartijska.
Dok današnji sjeverni Evropljani proklinju Brisel, Slovenci i Hrvati su tada krivili Beograd za sve što ne valja: Beograd je kriv što se naš novac isisava, Beograd je autoritarno, nesposobno leglo birokrata. I bivša Jugoslavija imala je zajedničku valutu, dinar, koja je bila simbol tih „udaljenih vlasti“. Većina ljudi smatra da je ujedinjenje sa dugim narodima bilo čisto ideološki projekat od samog početka, pa samim tim i neprirodno uređenje.
Sjeverne republike ćutke su plaćale doprinose sve dok je prosperitet trajao, i dok stanovništvo nije primjećivalo sve čvršće veze sa ostalim regionima. Međutim, to se promjenilo osamdesetih, kada je Tito umro, kada je počeo ekonomski zastoj, i kada je sjever morao da spašava jug od bankrotstva. Današnji sjevernoevropski slogan „Ni centa više za žderače bijelog luka“ jezivo podsjeća na slovenačku parolu onoga vremena: „Nema više para za biftek zonu“.
Populističke pobune u brojnim zemljama EU takođe liče na one u Jugoslaviji prije četvrt veka. Očigledne su sličnosti među političarima poput Marin Le Pen i Vildersa sa Franjom Tuđmanom i Slobodanom Miloševićem. Svi su se oni probili na talasu nacionalističkog diskursa koji je dotad bio zabranjen. I svi su zloupotrebili narodnu frustriranost pokušajima vlasti da oduzme i ovlašćenja i novac „svom narodu“.
Nema smisla raspravljati da li Holandska slobodarska partija (PVV) ili Pravi Finci imaju u planu etničko čišćenje. To nije bila ni Miloševićeva prvobitna namjera: on je prije svega bio oportunista sa prilično kratkoročnom vizijom. Iako nosi veliki deo odgovornosti za razbijanje Jugoslavije, ona nije bila planirana.
Glavešine u Evropskoj uniji isto tako neobično podsjećaju na titoističke aparatčike. I jedni i drugi uvijek su se neprijatno iznenađivali kad god bi vidjeli neki znak svoje nepopularnosti. I jedni i drugi završili su u svojim čahurama, iz kojih ne žele da izađu.
Predsjedništvo Saveta Evrope podsjeća na jugoslovensko osamdesetih, koje je isto tako bilo rotirajuće, jugoslovenski predsjednici uživali su isti ugled u federativnim republikama kakav danas među nama ima Herman Van Rompej, dakle – čovjek imenovan is svog kruga. Žan Klod Junker, predsjednik Eurogrupe, proslavio se komentarom: „Svi znamo šta treba da se radi, samo ne znamo kako da nas ponovo izaberu kad to uradimo“. To su oshećanja činovnika koji se boji građana – ako prvo treba da uspostavimo demokratsku podršku, ona će dovesti do dodatnih odlaganja i kompromisa.
Međutim, umanjena demokratska podrška Evropi mogla bi da ima ozbiljnije poslhedice od pukog odlaganja. Pouka koja se može izvući iz raspada Jugoslavije jeste da monetarna unija na području gdhe postoji ekonomska podjela na sjever i jug mora da dospuhe u krizu, ukoliko se stanovništvo ne osjeća odgovornim za tu uniju na neki demokratski način. U vrjieme izobilja ljudi lako prihvataju takvu zajednicu. Međutim u teška vremena u njoj se obično vidi izvor svih problema.
Najizraženija razlika između bivše Jugoslavije i Evropske unije jeste da EU čine demokratske nacionalne države. Često se može čuti mišljenje da je jugoslovenska federacija mogla da preživi da je imala veću demokratsku podršku, da je imala demokratičniji politički sistem, prostor za otvorenu debatu i slobodu štampe.
Izabrani političari koji predstavljaju evropske nacionalne države mogli bi da stvore ovu podršku i da od monetarne unije naprave nešto za šta se i samo stanovništvo zalaže, umjesto da im se to nameće. U suprotnom, svaki put kad dođe do krize ili zastoja, birači će svaku mjeru smatrati – opravdano ili ne – nečim što „nameće Brisel“, a to ide na ruku antievropskim snagama. Iako ovo vjerovatno neće direktno dovesti do urušavanja EU, nema sumnje da će izazvati dodatno nezadovoljstvo i protivljenja, koji se mogu umiriti samo ukoliko prednosti zajednice budu jasno vidljive i ako ih predoče izabrani političari.
Tekst preuzet sa portala Pescanik,net