Suada je bila studentica medicine iz Dubrovnika, a Olga majka dvoje djece. Na mostu je postavljena spomen-ploča na kojoj piše “Kap moje krvi poteče i Bosna ne presuši”.
Od tada su iz glavnog grada BiH redovno emitovane vijesti o broju poginulih i ranjenih, djece čiji su snovi zauvijek prekinuti, porodica koje će godinama biti razdvojene i kulturno-historijskim građevinama koje su uništene. Među mnogobrojnim snimcima koji su obišli svijet je i masakr na Markalama te zgrada Vijećnice u plamenu.
The New York Times objavio je tada da Sarajevo počinje izgledati poput labirinta barikada, kontrolnih točaka i klopki za tenkove.
Prema procjenama, u prosjeku je na Sarajevo palo 329 granata dnevno. Rekord od 3.777 ispaljenih granata uknjižen je 22. jula 1993. godine. U brdima oko Sarajeva bilo je stacionirano 120 minobacača i 250 tenkova JNA koji su poslije dospjeli u ruke vojske Republike Srpske.
Opsada je trajala 1.425 dana. Građani su bili bez hrane, vode, struje i ostalih energenata. Neprijatelj je bio na svakom vrhu u okolini Sarajeva i nije se libio pucati na civile, a pogotovo ne na djecu. Ubijena je 11.541 osoba, od kojih je 1.600 djece. Više od 50.000 je teže i lakše ranjeno.
Iako je rat okončan potpisivanjem Dejtonskog mirovnog sporazuma 14. decembra 1995. godine, prema podacima Armije RBiH opsada je okončana 29. marta 1996. godine. Projektil ispaljen 9. januara 1996. godine s Grbavice, tada još pod kontrolom VRS-a, je pogodio tramvaj i ubio jednu ženu te ranio 19 ljudi. To su bile posljednje žrtve opsade.