Na pravoslavnom groblju, udaljenom tridesetak kilometara od Cikaga, u Libertivilu, saveznoj drzavi Ilinois, godine 1980 podignuta je nova crkva i velika zgrada Srpske pravoslavne bogoslovije ‘Sveti Sava’.
Tu sam saznao da je spomenik Drazi Mihailovicu podignut desetak kilometara blize gradu na starom pravoslavnom groblju.
Pored spomenika susreo sam Crnogorca koji je posjecivao oba groblja, jer su u nijima sahranjeni clanovi porodice. Posvadjali su se svojevremeno federalisti, koji su podrzavali zvanicnu crkvu u Jugoslaviji, i rasklonici, koji su bili na suprotnoj strani: Vodili su, godinama, i sudski spor oko podjele crkvene imovine, pa su tako groblja podjeljena, kao i zivi i mrtvi.
Moju paznju privukla je veca zatvorena kapela, a niko da kaze da je u njoj sahranjen poslijednji srpski kralj Petar II Karadjordjevic.
Sutnjom o kralju Petru II, ovdje i posebno u Srbiji, kao da se zeli potisnuti u zaborav njegov zivot i rad, rodoljublje, njegov antifasizam. Dvadesetog aprila 1945 kralj Petar II izjavio je americkim i engleskim novinama u Londonu:
“Mi stojimo nepokolebljivo i cvrsto na demokratskom uredjenju buduce Jugoslavije. Mi smo za federaciju svih Srba, Hrvata i Slovenaca- najslobodnije drzavno uredjenje, kako to zeli vecina nasih naroda. Oni su mnogo pretprjeli i imaju puno pravo da rjesavaju o svojoj buducnosti.
Sa nepokolebljivim povjerenjem gledamo u buducnost Jugoslavije, koja ce biti progresivna i demokratska”.
Zasto je onda kralj Petar II zaboravljen, kao da se negdje zagubio?
Evo otkud i zasto je to tako.
U Londonu, 29 avgusta 1944, objavljen je kraljev Ukaz kojim se ‘razrjesava duznosti nacelnik Staba Vrhovne komande u okupiranoj otadzbini armijski djeneral Mihailovic Dragoljub i stavlja na raspolaganje nasem ministru vojske, mornarice i vazduhoplovstva”
Desetak dana kasnije, 12. septembra 1944, kralj Petar II se na londonskoj radio stanici obratio Srbima, Hrvatima i Slovencima govoreci o ‘sudbonosnim i za Jugoslaviju velikim danima, kada pobedonosne armije Sovjetskog Saveza stoje na nasoj granici s jedne strane, a americke i engleske s druge strane’, pozivajuci ‘da se ujedine i pristupe Narodnooslobodilackoj vojsci pod marsalom Titom”, jer je s njegovim ‘punim znanjem i odobrenjem kraljevska vlada dr Ivana Subasica zakljucila vazne i korisne sporazume sa tom nasom narodnom vojskom, koja je jednodusno priznata od nasih velikih saveznika’.
Takva licnost u Srbiji nije prihvacena objektivno i ljudski, naucna i politicka misao nije izrekla vjerodostojni sud o svom poslijednjem kralju.
Kad je vec Skupstina Srbije donijela najblaze receno nelogicnu odluku o izjednacavanju partizana i cetnika kao antifasista Drugog svjetskog rata , onda neka zvanicna Srbija i narod napokon prihvate i kralja Petra Ii kao antifasistu, Srbina koji je krajem rata podrzao partizansku vojsku.
Ne postoji crni lug kojim se sve to moze zasuti. Ili gumom izbrisati. Vjerodostojne historijske cinjenice, kao i gradjansko pravo nalazu da se kralj Petar II sahrani u porodicnu grobnicu u Oplencu.
Posmrtni ostaci pjesnika Jovana Ducica iz ovog groblja u Cikagu preneseni su i sahranjeni u trebinjskom kraju, rodnom mjestu ovog srpskog pjesnika i diplomate.
Meni, kao posmatracu zbivanja oko nas, sudbina posliednjeg srpskog kralja ostade jedna tuzna prica.
Cikago, 27 marta 2012